આધ્યાત્મિક કાવ્યો

Archive for January 24th, 2008

બોલતી કુદરત

મને પરમાત્માએ ભાન સત્યનું કરાવ્યું છે
રહસ્ય જિંદગીનું દિલમાં મારા જગમગાવ્યું છે

સતત કુદરતનું સંબોધન પડ્યું છે કાન પર મારા
જીવન સાર્થક થયું કે સત્ય દિલમાં મે વસાવ્યું છે

ઈબાદતને પૂજાથી ફાયદો છે શું જમાનાને ?
પૂજા છે જો જીવન દુઃખીજનોને કામ આવ્યું છે

રટું છું રાત અને દિવસ પ્રભુનું નામ, અલ્લાહ્નુંનું
છતાં દુષ્ટ જાળમાં ઘૃણાની દિલને મેં ફસાવ્યું છે

પશુવૃત્તિને ધર્મવૃત્તિ સમજનારાઓએ જગમાં
વહે છે પાણી જે રીતે, તે રીતે રક્ત વહાવ્યું છે

ગયા ક્યાં જે હતા વૈષ્ણવોજન દુનિયાની વસ્તીમાં!
ગયું ક્યાં નરસિંહ, મિરાએ, કબીરે જે શિખાવ્યું છે!

‘સૂફી’ પહોંચાડે છે વાતો તમારા આતમા સુધી
અપ્રીય થઈને પણ કવ્યોમાં સત્ય જગમગાવ્યું છે

‘સૂફી” પરમાર

રંગાએલાં જ્ઞાન

વગર ચિંતન મનન વાતો રૂઢિચુસ્ત માની બેઠો છું
અતિસુંદર આ જીવનને કરી હું હાની બેઠો છું

નથી પરવા કરી શું તથ્ય છે જે માનું છું તેમાં
કરે જે અંતઃકરણ ફરિયાદ સમજી નાની બેંઠો છું

ફસેલો છું જગત ઈતિહાસના ખંડેરોના ઢગમાં
અમારી અવનતિનું શું છે કરણ જાણી બેઠો છું

બની બેઠો છું રક્ષક અર્થહીન હું માન્યતાઓનો
કરું છું ગર્વ કે એક હુંજ જગમાં જ્ઞાનિ બેઠો છું

જગતમાં જ્ઞાન છે પણ મનપસંદ રંગોમાં રંગેલું
હું એવા જ્ઞાનના ઉપર થઈ અભિમાની બેઠો છું

ન ખુલી આંખ મારા આતમાની કે ભૂલો પરખું
છતાં જગને મનાવું છું, હું સર્વજ્ઞાનિ બેઠો છું

‘સૂફી’ બક્ષિશો આપેલી પ્રભુએ, શું થયું તેનું?
બધી સોગાત કુદરતની કરી ધૂળધાણી બેઠો છું

‘સૂફી’ પરમાર