આધ્યાત્મિક કાવ્યો

Archive for October 6th, 2007

સંકુચિત મનોદશા

હું માગુ છું દયા તારી, તું ભવસાગર તરાવી દે
બહુ પાપો કર્યાં છે પણ દયા તારી બતાવી દે

દગા દંભ ને નિંદા કરવા માં વીત્યું છે જીવન મારું
દુખાવું દિલ ના કોઈનું આ દિલ એવું બનાવી દે

હું છું માટી ની રજકણ, શું મહિમા સમજું હું તારી
તને કરવા પ્રસન્ન શું કરું, તું એ બતાવી દે

પ્રગતિ થઈ છે માથે હાથ દઈ દુનિયા માં રોવાની
કોઈ જ્યાં એક પાગલ ચાહે તો જગને જલાવી દે

ઘણું ભટ્ક્યો જગતમાં પ્રાપ્ત કરવા જ્ઞાન હું તારું
કરું શું જ્ઞાન ને જે દિલ ને સંકુચિત બનાવી દે

ખરાબે જઈ ચઢ્યા ધર્મો, ને ડામડોળ થઈ દુનિયા
ધરમવળાઓ ને તું ભાન ભૂલોનું કરાવી દે

‘સૂફી’ નું વ્યર્થ ગયું જીવન, જોઈ તકરાર ધર્મો ની
પ્રભુ માગુ છું, માનવમાં તું માનવતા જગાવી દે

‘સૂફી’ પરમાર

જગત મંદિર લાગે છે

કરુ છું પ્રાર્થના તારી, જગત મંદિર લાગે છે
કરું છું સજદા આ ધરતી મને મસ્જિદ લાગે છે

આ રંગો થી ભરી દુનિયાં, આ સુરોં થી ભર્યું જીવન
જગત અદભુત તારું, સ્વર્ગની તસ્વીર લાગે છે

આ ભમરા ફૂલના ઉપર, પતંગા દીપના ઉપર
આ માખી મધપૂડા ઉપર, પૂજાની ભીડ લાગે છે

બને છે સ્વર્ગ આ દુનિયા, સલાહસંપ, સ્નેહભાવો થી
વધારે ભાઈચારો તે મને મહાવીર લગે છે

નથી કરતું છતાં કોઈ દયા ને પ્રેમ ની વાતો
જે લડવાની સલાહ આપે, હવે તે પીર લાગે છે

ભયાનક ક્યાં હતું તારું જગત આવું પ્રભુ પ્યારા
અચાનક નષ્ટ થશે એવું જગત અસ્થીર લાગે છે

પ્રભુ વિફરેલા ધર્મોથી સુરક્ષિત કર જગતને તું
જ્યાં હત્યાઓ થતી હર કોઈ ને તકદીર લાગે છે

‘સૂફી’ પરમાર